W „Wiadomościach Skockich” z m-ca września 2013 rozpoczęliśmy nasz cykl publikacji poświęconych dawnym Skokom i ich mieszkańcom. Przypomnieliśmy wówczas historię powstania i działalność Zespołu Śpiewaczego „Harfa” AD 1967 oraz postacie pierwszych członków tego Zespołu. Ale ówczesna „Harfa”, będąca swego rodzaju chlubą Skoków nie wzięła się z niczego. Jej podwaliny dali ”śpiewacy” działający wcześniej w chórze kościelnym i w Młodzieżowym Zespole Pieśni i Tańca ZMS oraz potrafiący ich skupić w jedną całość dyrygent tego Zespołu- nauczyciel Szkoły Podstawowej Janusz Wiśniewski. I właśnie działalności tego Zespołu poświęcamy obecne wspomnienia.

Młodzieżowy Zespół Pieśni i Tańca powstał w ostatnich miesiącach zimowych 1961 i działał do sierpnia 1967. W tym czasie pod okiem niezastąpionego opiekuna, wychowawcy i dyrygenta Janusza Wiśniewskiego swe umiejętności rozwijało i doskonaliło, a swymi występami na scenach, nie tylko skocką publiczność zabawiało kilkadziesiąt młodych dziewcząt i chłopców. Nie dysponujemy materiałem dokumentującym pierwsze lata pracy Zespołu.

Do dzisiaj natomiast zachowała się pełna dokumentacja z działalności Zespołu w okresie od m-ca września 1964 do m-ca sierpnia 1967. Z niej dowiadujemy się, że w 1964 jego część chóralną tworzyły dziewczęta: Giersig Ewa – sopran, Frąckowiak Urszula – sopran, Fertsch Danuta – sopran, Forycka Dorota – sopran, Kielma Krystyna –sopran, Mazurek Maria – alt I, Zaremba Zofia –alt I, Kubińska Zofia –alt II, Kapusta Helena – alt II i Połczyńska Urszula – solistka sopran.

W grupie tanecznej natomiast swe umiejętności doskonalili i na scenie publiczność bawili: dziewczęta: Gołembowska Maria, Lica Danuta, Michalak Alicja, Talar Maria, Wdowska Apolonia, Ślósarczyk Janina oraz chłopcy: Kubiński Mieczysław, Frąckowiak Zygmunt, Orchowicz Jerzy, Kostrzewa Tadeusz, Wiśniewski Antoni i Wilczyński Bogdan.

Z dziennika zajęć dowiadujemy się, że w trakcie działalności Zespołu jego członkowie w każdym tygodniu spotykali się na dwóch dwugodzinnych próbach, na których przygotowywali swój repertuar. W okresie od września 1964 do sierpnia 1965 r. ćwiczyli bardzo popularne w tych czasach pieśni masowe, min. „Ukochany kraj”, ”Tysiące rąk”, ”Tu idzie młodość”, „Gdy naród do boju” oraz równie popularne pieśni żołnierskie i partyzanckie, które uzupełniały wykonywane zarówno w języku polskim ,jak i w rosyjskim pieśni i piosenki radzieckie. Ale podążając z duchem czasu do swego repertuaru wprowadzili też popularną „Balladę bieszczadzką” i rozsławione przez robiące w tym czasie furorę „ Ali Babki”, powszechnie ulubione, wykonywane na trzy głosy „Batumi”. Program uzupełniały popularne polskie pieśni i piosenki ludowe, które często towarzyszyły układom tanecznym. Niemniej intensywnie pracowali członkowie Grupy Tanecznej przygotowujący nie tylko oberki i kujawiaki oraz wiązanki tańców ludowych, ale i pełnego dostojeństwa i godności „Poloneza”.

Efekty tych prób podziwiali min. uczestnicy: Inauguracji Roku Kulturalnego w Bliżycach, Festiwalu Pieśni Radzieckiej w Damasławku, Święta 1 Maja w Skokach, Święta Ludowego w Bliżycach i w Wągrowcu oraz Święta Odrodzenia w Skokach i w Wągrowcu.

Jeszcze bardziej intensywną działalność Zespół przejawiał w kolejnych latach, w których żadna poważna uroczystość w powiecie nie odbyła się bez jego udziału.

We wrześniu 1965 swą przygodę z Zespołem rozpoczęli min.: Kapusta Józef, Połczyński Bernard i Rochowiak Stefan i oni już wraz z pozostałymi jego członkami swymi występami umilali pobyt uczestnikom: Wojewódzkiej Wystawy Rolniczej w Wągrowcu, Powiatowego Święta Plonów w Damasławku, otwarcia Domu Kultury w Popowie Kościelnym i Powiatowego Święta Ludowego w Siedleczku oraz wszelkich uroczystości i akademii w Skokach i na terenie byłej Gromadzkiej Rady Narodowej, min. w Rościnnie, Rakojadach i w Rejowcu. W listopadzie rozpoczęto udane próby zorganizowania orkiestry, a już w lutym 1966 r. Zespół „ Stejan”, niekiedy określany jako „Kowole”, przygrywał do tańca na Karnawałowej Zabawie Młodzieżowej. Od tego czasu jego muzyka zawsze już towarzyszyła zarówno chórowi, jak i zespołowi tanecznemu w trakcie ich występów na scenie. Publiczność oprócz wciąż poszerzanego repertuaru pieśni masowych, żołnierskich i obrzędowych usłyszała min. „Czarnuszkę” – 4 głosowy utwór z solistą, wykonywaną na 2 głosy piosenkę humorystyczną „Trzy panienki” oraz 3 głosową „Czambałałajkę” i w wykonaniu chóru z solistą, „Czterdzieści kasztanów”. Zobaczyła też wiele nowych tańców ludowych i stanowiących nowość w wykonaniu Zespołu, tańców towarzyskich.

W sierpniu i we wrześniu 1966. Zespół uatrakcyjniał Dożynki w Skokach, w Mieścisku i w Damasławku. We wrześniu koncertował też w Wągrowcu, a jego pieśni partyzanckie i żołnierskie

towarzyszyły odbywanym w okresie jesienno zimowym na Ziemi Skockiej na podsumowanie i zakończenie obchodów 1000 – lecia Państwa Polskiego, spotkaniom mieszkańców z oficerami Wojska Polskiego.

Od stycznia 1967 Zespół przygotowywał repertuar do obchodów 50 – lecia Rewolucji Październikowej, a w dniu 28 lutego w Wągrowcu w duecie i w chórze zaprezentował w języku polskim pieśni radzieckie pt :„Płynie rzeka” oraz „Kocham życie” i „Sewastopolski walc ”. Z kolei 15 kwietnia duet Zespołu wystąpił przed publicznością w sali TPPR w Poznaniu, a 23 kwietnia w Sali nad „Pałuczanką” w Wągrowcu. W kwietniu członkowie Zespołu koncertowali też na odbywającym się w Szkole Podstawowej w Skokach z udziałem 180 uczestników spotkaniu z aktorami teatralnymi: Marią Deskur i J .Chrobal. Bardzo intensywną działalność Zespołu widzimy i w kolejnych tygodniach, a składały się na nią koncerty: 30 kwietnia w Amfiteatrze w Wągrowcu – na uroczystościach z okazji Święta 1 Maja, 7 maja w Sali Banku Spółdzielczego w Skokach – na spotkaniu z żołnierzami Wojska Polskiego, 14 maja w Damasławku – na Powiatowych Obchodach Święta Ludowego, 20 maja w Sali Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Wągrowcu – na spotkaniu w Dniu Działacza Kultury, 22 lipca w Skokach – na uroczystościach z okazji Święta Odrodzeni Polski. Po tak intensywnej działalności koncertowej jeszcze w sierpniu przygotowywano nowy program, a w nim utwór przebojowy „Dziękuję Ci serce” oraz „Marynarz”. Niestety, program ten nie ukazał się już na scenie.

Przez cały okres działalności Zespołu następował w nim ruch osobowy. Z różnych powodów, często z uwagi na naukę i pracę oraz wstępowanie w związki małżeńskie lub powołania do służby wojskowej, ale i ze względu na zmianę miejsca zamieszkania, członkowie rezygnowali z udziału w pracy Zespołu. Ale zawsze znajdowali się chętni, którzy zasilając jego szeregi, pozwalali na płynne uzupełnianie składu i zapewnienie ciągłości jego działania.

Jednak w tym czasie trudności się skumulowały – 2 członkinie wyszły za mąż, a 2 członków zostało powołanych do służby wojskowej. Równocześnie powstał pomysł utworzenia bardziej atrakcyjnej, skupiającej różne grupy wiekowe, reprezentacyjnej „Harfy”. Rozpoczęły się jej próby pod kierownictwem Janusza Wiśniewskiego i w niej tez kontynuowali swą działalność sceniczno-artystyczną zakochani w śpiewie młodzieżowcy. Tak więc dojrzała decyzja o rozwiązaniu Zespołu, co nastąpiło w sierpniu 1967.

zdjecie zespolu

Ps. Na fotografii utrwaleni zostali członkowie ówczesnego Zespołu Tanecznego:

– w grupie dziewcząt /patrząc od lewej/: Maria Gołembowska /Wilczyńska/, Urszula Połczyńska /Kubińska/, Dorota Forycka/ Pilaczyńska/, Zofia Kubińska / Starzyńska/ i Helena Kapusta /Kukurenda/

– w grupie chłopców: Jerzy Orchowicz, Antoni Wiśniewski, Mieczysław Kubiński i Zygmunt Frąckowiak.

PODOBNE ARTYKUŁYWIĘCEJ OD AUTORA