Rejowiec

Wieś 6 km na południe od Skoków, przy drodze wojewódzkiej nr 197 Sława Wlkp. – Gniezno.
Wieś założona została w 1547 roku przez Andrzeja Reja wnuka sławnego poety Mikołaja Reja, który swoim wyznawcom luterańskim przybyłym z Brandenburgii i Pomeranii, podarował pas ziemi porosłej lasem, oddalonej o milę drogi od swojej siedziby Skoków, które należały do niego na początku XVII wieku. Dał im tę ziemię na własność, dodając do tego wieś Niedźwiady przechrzczone przez przybyszów na Behrenbuch (dzisiejsze Niedźwiedziny). Przybysze zbudowali wieś i zbór.

W 1921 roku Rejowiec występuje jako obszar gminny, mieszkało w nim 226 osób, w tym 87 Niemców. Na Małym Rejowcu był folwark, obszar jego wynosił 127,7 ha. We wsi była torfiarnia, właścicielem jej był K. Karpiński z Poznania, później Sawarzyński. W okresie okupacji folwark zajął Niemiec Miller. Na Małym Rejowcu był pałac (obecnie jest zniszczony) i 2 czworaki.

Ziemię zabrały CPN, które powstały w latach II wojny światowej, później była rozbudowana. Pierwotnie – ze względów ochronnych miała zbiorniki podziemne. Po wielu latach przestały one być szczelne, więc zaprzestano ich eksploatacji i wybudowano nowe wielkie zbiorniki, całkowicie znajdujące się na powierzchni – bardziej zgodne z wymogami ekologii, z których każdy wyciek będzie zaraz widoczny i łatwiejszy do neutralizacji. Nowe obiekty, połączone rurociągiem z podobną bazą w Nowej Wsi Wielkiej koło Bydgoszczy oddano do eksploatacji w 1993 roku, obecnie skład paliw funkcjonuje pod nazwą Operator Logistyczny Paliw Płynnych Baza Paliw nr 4 Rejowiec Poznański.

Dzieje Świątyni w Rejowcu ściśle wiążą się z historią wsi Rejowiec. Bo przecież, tak jak zmieniali się mieszkańcy wsi, tak też zmieniała się obrzędowość nabożeństw odprawianych w tej Świątyni. Pierwszymi  jej użytkownikami byli protestanccy  kalwini i arianie- polska szlachta wyznania kalwińskiego, po nich ewangelicy, a następnie, od roku 1947 katolicy.

Zarówno wieś jak i kościół, swe powstanie zawdzięczają kalwinowi Andrzejowi Reyowi, wnukowi twórcy polskiego języka literackiego Mikołaja Reya z Nagłowic, który w roku 1620 poślubił dziedziczkę Skoków i okolicznych dóbr Zofię Latalską. To Andrzej Rey w roku 1626 lokalizował wieś Rejowiec, do której sprowadził niemieckich osadników wyznania kalwińskiego, którym nadał ziemię i wybudował modrzewiowy zbór, który stał się równocześnie miejscem modlitw polskiej szlachty kalwińskiej.

O tych dziejach świadczą XVII- wieczne tablice trumienne z malowanymi na blasze herbami polskiej szlachty kalwińskiej.

Tablice te widzimy na ścianach kruchty prowadzącej do kościoła.

W roku 1793 Wielkopolska, a wraz z nią i Rejowiec przeszły pod zabór pruski, a miejscowi kalwini zlali się z falą protestanckiego osadnictwa niemieckiego wyznania luterańskiego. Tak więc nasza Świątynia do roku 1945 służyła miejscowym ewangelikom. Przez te wszystkie lata mieszkańcy Rejowca i okolicznych wsi wyznania katolickiego uczęszczali do kościoła parafialnego w Dąbrówce Kościelnej.

Luteranie też w roku 1820 dokonali gruntownej przebudowy, a może nawet odbudowy kościoła (faktu tego nie da się ustalić bez dokładnych badań dendrochronologicznych). W tym też roku wybudowano wolnostojącą do dzisiaj dzwonnicę, a fakt jej budowy potwierdza data zamieszczona na zwieńczającej ją blaszanej chorągiewce.

W styczniu 1945 roku, w wyniku działań wojennych, ludność ewangelicka wyjechała do Niemiec, a Świątynia utraciła swych wyznawców. Teraz też miejscowa polska ludność katolicka i władze kościelne wszczęły działania o przekazanie jej we władanie kościoła katolickiego. Oficjalnie nastąpiło to 17 sierpnia 1947 roku, gdy w wyniku poświęcenia, nasza Świątynia otrzymała imię Najświętszego Serca Pana Jezusa i stała się filią kościoła w Dąbrówce Kościelnej.

W pierwszych latach do Rejowca dojeżdżał ksiądz z Kiszkowa, a następnie z Dąbrówki Kościelnej. W roku 1956 zamieszkał tu pierwszy wikariusz ks. Marian Kasprzak, a po nim kolejni wikariusze: Albin Obiegły, Jan Nowak i Eugeniusz Szymański.

Pierwszym wikariuszem stałym, w latach 1964- 1976, w mniejszym stopniu uzależnionym od proboszcza i przygotowującym powstanie nowej parafii był ks. Bronisław Sobkowiak. Pierwszym proboszczem powstałej oficjalnie 25 marca 1976 roku parafii został ks. Stanisław Woźniak, człowiek niezwykle aktywny, któremu wieś zawdzięcza zelektryfikowanie kościoła, pobudowanie budynku plebanii i założenie cmentarza parafialnego. Jego następcą, z dniem 1 września 1981 roku został sprawujący swą posługę do dzisiaj ks. Henryk Badura.

Kościół w Rejowcu jest kościołem jednonawowym. Wchodzimy do niego przez wydzieloną kruchtę, na ścianach której widzimy wspomniane już tablice trumienne. Nawę kościoła z trzech stron otaczają wsparte na 6-ciu drewnianych słupach loże. Jego wystrój tworzy niewielki barakowy ołtarz, przeniesiony z kolegiaty kruszwickiej, w którym umieszczono nowy obraz Serca Jezusowego. Uzupełniają go figury świętych Piotra i Pawła, a na bocznej, lewej ścianie, znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej.

P.S. Kościół p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rejowcu jest jednym z dwunastu godnych zwiedzenia kościołów drewnianych objętych projektem „ Szlak Kościołów Drewnianych Wokół Puszczy Zielonka”, realizowanych przez Związek Międzygminny „Puszczy Zielonka”, który to projekt zyskał dofinansowanie ze środków Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego.

Ze względów turystycznych Rejowiec to bardzo ważne miejsce, przecinają się tu wszystkie główne szlaki turystyczne przebiegające przez Gminę Skoki:

• Samochodowy szlak – Szlak Kościołów Drewnianych wokół Puszczy Zielonka, którego jednym z elementów jest kościół w Rejowcu
• Cysterski szlak Rowerowy w Północnej Wielkopolsce o przebiegu Poznań – Wągrowiec
•  Łącznikowy szlak R9 systemu szlaków rowerowych Puszczy Zielonka o przebiegu: Niedźwiedziny – Rejowiec – Stawiany – Raczkowo – Skoki – Potrzanowo – Budziszewice – Słomowo  – Pacholewo (długość 44,2 km).
• Czerwony szlak pieszy z Czerwonaka do Płotek koło Piły.