Unia Europejska
„Nic nie dzieje się bez śladu.
Cokolwiek zrobię, będę to
Miał zapisane w historii życia.”
(Małgorzata Musierowicz, Szósta klepka)
Koleżanki i koledzy z rocznika 1948. systematycznie spotykali się rok rocznie od 2015 roku. Jednak rok 2020 w związku pandemią COVID-19 pokrzyżował nasze plany. Zamknięci w domach, siedzieliśmy przy telewizorach i słuchaliśmy wiadomości strasznych, przerażających, jaka tragedia spadła na ludzkość. Urwały się nasze spotkania pozostały tylko rozmowy telefoniczne, ale były one smutne, ponieważ ta okrutna choroba trawiła okropne żniwo wśród naszych bliskich, przyjaciół i znajomych. Cmentarze, w tym i nasz skocki zaczęły się wypełniać mogiłami naszych koleżanek i kolegów, którzy odchodzili przeważnie samotnie, jeszcze pełni sił i wielu pomysłów.
Trudno w kilku słowach napisać o kolegach, napisać o ich życiu, o tym, jacy byli i co dla nich stanowiło największe wartości. Szczególnie trudno, jeśli dotyczy to kogoś bliskiego, naszych niezapomnianych kolegów jednych z nas: śp. Antoni Wiśniewski, śp. Wojciech Glinkiewicz wraz z żoną Wandą, śp. Zenon Kapusta, śp. Bogdan Mazurek, śp. Michał Nowak, śp. Tadeusz Maćkowiak, których życiem można by „obdzielić” wiele osób.
W naszych sercach pozostawiliście wielki smutek i żal. Dziękujemy Wam za wszystko, co dla nas uczyniliście, jesteśmy z Was dumni, że to dzięki Wam przeżyliśmy razem z Wami wiele radości, zabaw, pogody ducha, uśmiechu, życzliwości oraz wiele niezapomnianych cudownych chwil. Dziękujemy Wam mimo rozdartych serc i ogromnego żalu i smutku ciągle czujemy Waszą obecność wśród nas. Przyrzekamy Wam, że w naszej pamięci i sercach pozostajecie na zawsze, jako bliskie nam osoby – tęsknimy za Wami.
Wasze odejście sprawiło ogromny smutek i rozdarte serca Waszych rodzin, przyjaciół, znajomych, jesteśmy z Waszymi rodzinami w tych smutnych chwilach. Zostawiliście po sobie trwały ślad w historii naszego miasta i gminy gdzie piastowaliście wiele funkcji. Nasza społeczność skocka przeżyła bardzo boleśnie Wasze nagłe odejście. Brakuje Was bardzo, życie Skoczan i nas koleżanek i kolegów z rocznika 1948 już nie jest takie same.
Nie żegnamy się z Wami, bo dla nas wciąż żyjecie i jesteście z nami. Do zobaczenia koledzy!
Koleżanki i koledzy z rocznika 1948
Wiersz „Samotności cisza” dedykuję ś.p. Antoniemu Wiśniewskiemu.
Samotności ciszę, tylko ja ją słyszę.
Najpierw strach był, potem trwoga,
teraz przerażenie.
Czy dzisiaj zakończy się moje istnienie?
Przyszłaś tak nagle, okrutna chorobo,
nie mogę uwierzyć, żyłem przecież zdrowo.
Dusza towarzystwa tak o mnie mówili.
Teraz sam ze sobą w mej ostatniej chwili,
czy tak być musiało?
Cóż zrobiłem Panie?
Bez rodziny, bez przyjaciół smutne umieranie.
